نمیتونیم که بجونبیم دست و پامون گیر انگار
نه تکونی نه هوایی لحظه و هر لحظه تکرار
فکرمون مچاله مونده تنمون پیچیده توهم
ایدمون بی افق و تار نفسا میمیره کم کم
دلم از اینجا گرفته از سکوت از نپریدن
روز وشب تو کنجه پیله نه عبور و نه رسیدن
دلم از اینجا گرفته این جهان تازگی می خواد
تب وتابو ماجرایی واسه زندگی می خواد
پیله رو باید درید و دلو زد به موج و دریا
شوق پروانگی اموخت واسه لمس روح فردا
باید از اینجا رها شد یه نفس شد عشق، آواز
از نشستن ها گذشت و پر کشید تا اوج پرواز
ای قوم به حج رفته کجائید،کجائید
معشوق همین جاست بیائید بیائید
یک دسته گل کو گر آن باغ بدیدید یک گوهر جان کو گر از قهر خدائید
دنیای امروز من، هم قد تن پوشم شده
اینقدر دورم از تو که رویا فراموشم شده
دنیای این روزای من، درگیر تنهایی شده
تنها مدارا می کنیم، دنیا عجب جایی شده
هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن می کنم
آینده این خونه رو با شمع روشن می کنم
در حسرت فردای تو تقویمو پر می کنم
هر روز این تنهایی رو فردا تصور می کنم
هر سنگ این روزای من حتی شبا تاریک نیست
اینجا بجز دوری تو چیزی به من نزدیک نیست
هر شب تو رویای خودم آغوشتو تن می کنم
آینده این خونه رو با شمع روشن می کنم
خسته ام و دلگیر از این ادعا
نالم از هرچه تزویر و ریا
بشنو از من این داستان پر محتوا
شاید که باشد در تو رنج بی انتها
کبک مدعی طاووس چشد
گرگ و میش منت لاشه کشد
هرکس زند ضیراب دیگری
پله یابد بر روی سر دیگری
فکر صرف در سر می پروراند
التفاتی به خود و دیگری ندارد
خنجر ز پشت زند گوید راه من
سبقت را پیشه کرده چون ماشین ون
خلاصه این است داستان این روزگار
ضجه زدیم که نباشد این روند و روزگار
اما نشد توجهی و بی اعتنایی چاره شد
گویی پنبه با تمام یال و کوپال در گوش شد
دراین روزگار دلگیر در این وادی کاهی
دراین خاموشی واهی در این ثانیه ماوی
ترس آن دارد که پذیرد راهی
راست آن است که گوید رازی
سر آن ست که معترف حال باشد
راز علاقه در ورای فال باشد
سر آن است که گویم دوست دارم
مجنونم و گویم بی تو هیچ ندارم
زندگی را به تمثیل ترنم عطر بهار دیدم که با لفظ آری دنیایی تازه آرزویی مشفک باز شد، آغاز شد زندگی را به لطف صاحب دیدم که با به رخنمایی زندگی بانگ آدمیت بگوش رساند. آخ آخ از فراموشی ای کاش هر روز آیه آغازین تلاوت می شد کاش هر روزمان به لحظه قدوسی آغاز یک زندگی می شد
صدای بله بانو به گوش می رسد
ای مردم حاشا و کلا که بانگ بهار به گوش می رسد
خسته ام و دلیگر از روزگار
نالم از هر ادای بی منتها
هر چه دیدم رشک بود و تزویر و ریا
هیچ کس در این وادی نیست خود ستان بی ریا
هرچه دیدم نمای غافل بود و نگاه
هیچ کس سعی بر تکامل نکرد و رخت بست بر راه بی انتها
هرکسی ادعای داشت چون یک کوه بی ستون
مدعی عبدی بود و نوای دلداگی در ارتقاء
اما ندیدم کس به حق ادای دلنواز
جالب آن است که این کس مضحک نام شد در افترا
یا رب گر دهی تاج سری و از پشت گذری یا رب گر دهی ویلایی در هر شهر و معبری
یا رب گر دهی هر ثروت و آرزوی بی نقص و سری یا رب گر دهی دلبری با خال هندو و پا بند مسگری
یا رب گر دهی رسوای باطل در این جهان و هر مصدری یا رب گر دهی هر رنج با عذاب و مفتری
کهنه و گدا نشین درب آغوش توام تنگ دستان را مغرور به همنوایی توام
گویم در بوق و کرنا که این است صاحب من داد و غال زنم در اجماع که این است حاکم من
فخر دلنواز بی نیازی داشتم سالها اندرون رسوای معشوق گشتم و مجنون بی چون چرا گشتم از برون
سعادت دارم که اینروزها برم نام تو شرم سارم از آن که نتوانم گویم احوال تو
بنده ام و گنه کار روزگار بی مرید غافل از احوال مولایم و گویم چه بعید
هرچه هستم یک دل بی نیاز دارم در برید چون تو را دارم بی نیازم از هر مرید
فریاد شیدایی زنم و گویم به تو ای حکیم این ره که من رفتم به دیوانگی مختوم است ای نعیم
زلب ذکر یاعلی گفتم و رفتم
تقاضای دیدار عزیز کردم و رفتم
یاخدا گفتم و جستجوی داغدار کردم و رفتم
دیدمش در آن حال و بغض دوچندان کردم و رفتم
یادم آمد به آن دست پرسخی
بوسه بارانش کردم و رفتم
دلم تنگ است خدای من پدر رفته از جوار من
خداجون آخر دنیاست همینجا
جان مولا بگو که یک رویاست در اینجا
کجایند شهیدان خدایی
خرمشهر را خدا آزاد کرد آری جمله معروف که در این روز به زمره شکواییه دل رسید!
در این وادی هرکس پی کاری پی رنج و زجری مضاعف نسبت به همسایه به سر می ببرد. سرزمینی که به محمره مشهورست. سرزمینی که غروب آن بسیار دل انگیز تر از ما بقی وادی هاست. در اینشهر سکنا گزیدن بسی سخت و دلتنگ است چرا که جای جای آن بوی شهیدان در خون خفته می دهد. در هر لحظه هر مکان آن می توان تلمس یادواره رشادت و سخاوت آن بزرگان خدایی را داشت. آری سخاوت که آنها بخشودنند تن و جان خود که من و شما حال در آرامش هدیه شده زندگی کنیم.این مردم دین خود را به اسلام ادا کردند ولی واحسرتا که کس نداند لیاقت این مردم ساده دل را که هیچ توقعی در سر ندارند و به سادگی دل می زیند.
پس به لطف بزرگانی چون شهید همت و شهید جهان آرا و شهید چمران و عزیزان دیگر درود بفرستیم.
زندگی را در ورای خدایی دیدم که حامی کودکانه ملتمس بود. صاحبی که روزی مخلوقش منکر می شد که مبادا زندگی به او سخت شودُ تنگ شود روزی او از هرجهت قطع شود. قهاری که مبالم به هنگام خشمشُ رحمانی که می نازم به هنگام رحمش!
خداوندا! رها کردم هر موجود مضعف را و تو را با اندرون خواندم که اینست صاحب من اینست حاکم من که گویی صدا در باد و بادچه انداختم...