تزویر وریا

خسته ام و دلیگر از روزگار          

                نالم از هر ادای بی منتها

هر چه دیدم رشک بود و تزویر و ریا     

          هیچ کس در این وادی نیست خود ستان بی ریا

هرچه دیدم نمای غافل بود و نگاه        

          هیچ کس سعی بر تکامل نکرد و رخت بست بر راه بی انتها

هرکسی ادعای داشت چون یک کوه بی ستون   

          مدعی عبدی بود و نوای دلداگی در ارتقاء

اما ندیدم کس به حق ادای دلنواز      

                جالب آن است که این کس مضحک نام شد در افترا