پس از آفرینش آدم،خدا گفت به او : نازنینم آدم
با تو رازی دارم!اندکی پیشتر آی
آدم آرام و نجیب ، آَمد پیش
زیر
چشمی به خدا می نگریست
محو لبخند غم آلود خدا ! .. دلش انگار گریست .
نازنینم آدم! قطره ای اشک ز چشمان خداوند چکید.
یاد من باش که بس تنهایم!
بغض آدم ترکید ، گونه هایش لرزید !
به خدا گفت :من به اندازه....
من به اندازه گلهای بهشت ... نه ...
به اندازه عرش .. .نه... نه
من به اندازه تنهاییت ، ای هستی من ، .. دوستدارت هستم !
آدم ،کوله اش را بر داشت
خسته و سخت قدم بر می داشت !
راهی ظلمت پر شور زمین ...
زیر لبهای خدا باز شنید ، نازنینم آدم! نه به اندازه تنهایی
من ...
نه به اندازه عرش ... نه به اندازه گلهای بهشت !
که به اندازه یک دانه گندم ،تو فقط یادم باش!
اگر کسی تو را با تمام مهربانیت دوست نداشت ... دلگیر مباش
که نه تو گناهکاری نه او
آنگاه که مهر می ورزی مهربانیت تو را زیباترین معصوم دنیا می‌کند ... پس خود
را گناهکار مبین
من عیسی نامی را میشناسم که ده بیمار را در یک روز شفا داد ... و تنها یکی
سپاسش گفت.
من خدایی میشناسم که ابر رحمتش
به زمین و زمان باریده ... یکی سپاسش می گوید و هزاران نفر کفر.
پس مپندار بهتر از آنچه عیسی و خدایش را سپاس گفتند ... از تو برای مهربانیت
قدردانی می کنند.
پس از ناسپاسی هایشان مرنج و در
شاد کردن دلهایشان بکوش که این روح توست که با مهربانی آرام می گیرد
تو با مهر ورزیدنت بال و پر می گیری ...
خوبی دلیل جاودانگی تو خواهد شد ...
پس به راهت ادامه بده
دوست بدار نه برای
آنکه دوستت بدارند ...
تو به پاس زیبایی عشق، عشق بورز
و جاودانه باش
ماه آبی
بنازم ماه شعبان را که با شادی مولود ارباب قرین باشد
در او میلاد عباس و حسین و ساجدین مسلک ما باشد
به نیمه چون رسد شعبان مه اش، ماه پشت ماه تابنده تر گردد
چرا که روشنی چشم زهرای کوثر ز روی مهدی موعودباشد
بنازم به علی که صاحب عباس و حسین و حسن باشد
در آل یاسین چشم به وصال این آل صفین باشد
زبانم قاصر است به تمجید این روانه گویی و بی اختیار
اشک بر لبان و حرف بر چشمانم، سجده به احسنین باشد
ارکانم الکنست در دویدستان وادی این ادعا و بی انتظار
گام به راه این آل کوثر و نبی احمد، بوس بر گلوی حسین باشد
بنازم به خاک پای و گوشه چشم این ارباب رعیت پندار ما
کاین زین چنین معشوقه وار، دلبری از سوی عاشقانش باشد
افکارم خاصمست در این راه بی عروج و خواستمش زکردگار
ما را نیز شهید مسلک صاحب عباس و حسین و حسن باشد
فرا رسیدن مولود ارباب حسین بن علی، مولا ابوالفضل العباس،دادار الساجدین و مهدی موعود به دوستداران آن حضرت تبریک و شاد باش .
یوسف
مهربانی گوهریست، زندگی را برتریست. هر دو به یک سیر می کنند. یک پاداش برتریست، دگر برترین پاداش گوهرست. آری تمثال حق جلوه شد، در رخ اعلاء چهره شد. به خدایش کفر نیست علی و اعلاء به یک وجه شد.
روز علی و نبی بر پیروانش مبروک بر مخلفانش چشم کوری باد.
در کوفته بازار عشق لعن تو بود کین جماران خاک به سر را این چنین مجذوب خاک بی منتها بکرد و بشد که این چنین شد. توان بازوان تو بود که اغیار ابن سبیل را گردان به خود زین چاره بشد و منتها ،نام گویی تو بود که هر بیچاره ی مفلس را غنی الطاف گردانید. اما...
در این وادی که هر کس تاج به سر دارد و حب تو را پندارد...در این وادی که نام بسیار باشد و ذات کاسته
در این وادی که حق کثیر باشد و محق آن نغیر...در این وادی که محاسن جلوه ی نیکو سرشت تو پندارند
و
در این وادی که ادعای اهل خانه ی تو شرم انسان ها باشد...حکایت ها را پندارد. پس بشنو جان دل تا تعریفت کنم
روزی آغازین کنی که هر چیز به نماد خوبی است و نیکویی مملو از سر و ته آن ببارد. روزی را بسم رب المنتها گویی که آری دیگر جای بدی و بد کردن پر شده از لطافت و مهربانی آدمین. اما این صورت کسر زندگی است که مخرج آن منتهای به نغیر است . گویی پوچ بودن بهتر از بودن و خوب بودن مهتر از آراستگی است. مردی را بینی که فرط شرم سوزی صورتکک به سیاه خیمه گاه مغیلان دارد و زنی را بینی که تفریط اعمال را نماد بشریت داند. جملگی جنگل را پیراسته و اغیار را محطوط به حباب دانسته که شاید به عدمی دست یابند که دیگران آن را مکشوف عقل خود داند.
خاستگاه بندگی غمین بودن جنابتان نخواهد بود اما حقیقت گفتنی است تا نوشتنی. حقیقت دیدنی است تا شنیدنی. پس بشنو دوردانه ام که از هرچه بگذریم سخن دوست خوشتر باشد:
روز علی مولود علی مبروکت کنم
حسن علی حب علی مشهودت کنم
یا علی تا انتها جان نثارت کنم
شاید ز بندگی در حقت جفایت کنم
تو ببخش و بگذر در حق این دوردانه ات
که هر چه باشد مرید سلطانیت کنم