یک شب دلی به مسلخ خونم کشید و رفت
دیوانه ای به دام جنونم
کشید و رفت
پس کوچه های قلب مرا
جستجو نکرد
اما مرا به عمق درونم
کشید و رفت
یک آسمان ستاره ی آتش
گرفته را
بر التهاب سرد قرونم کشید
و رفت
من در سکوت و بغض و شکایت
ز سرنوشت
خطی به روی بخت نگونم
کشید و رفت
تا از خیال گنگِ رهایی،
رها شوم
بانگی به گوش خواب سکونم
کشید و رفت
شاید به پاس حرمتِ ویرانه
های عشق
مرهم به زخم فاجعه گونم
کشید و رفت
تا از حصار حسرت رفتن گذر
کنم
رنجی به قدر کوچ کنونم
کشید و رفت
دیگر اسیر آن منِ بیگانه
نیستم
از خود چه عاشقانه برونم
کشید و رفت
افشین یدالهی
اگه مـن عاشـق ِ دیـــــوار بودم ! / ترک میخورد و یه پنجـره میشد
اگه غـــم ِ چشامـو آینـه می دید ... / دلش درگیـر ِ این منظره میشد
اگه تنهائیـمـو به شب میگفتم/ همه شهـر و برام بیـدار میکرد
اگه با کـوه درددل
میکـردم/صدامـو لااقـل تکرار میکرد !
نشون میدی به من بی اعتنایی! / تـو رو میخوام ولی به چه بهایی ؟!؟
شایـد با مهربونـی ِ زیـادم ... / خودمـو اشتبـاه توضیح دادم ! . . .
منم اونکه میـون ِ شب ِ تیره .. / نتونست هیچکی نادیده م بگیره !!
همونکه با نگاهش به تو فهموند ، میشه مغــرور بود اما... نرنجوند ..
میرم جایی که گریه م بی صـدا شه/ فراموش کردنم آسـون نباشه !
از این تقـدیـر می لرزه وجودم/مـن امتحانمو پـس داده بودم
به نسیمی همه راه به هم می ریزد
کی دل سنگ تو را آه به هم می ریزد
سنگ در برکه می اندازم و می پندارم
با همین سنگ زدن، ماه به هم می ریزد
عشق بر
شانه هم چیدن چندین سنگ است
گاه می ماند و ناگاه به هم می ریزد
آنچه را عقل به یک عمر به دست آورده است
عشق یک لحظه کوتاه به هم می ریزد
آه، یک روزهمین آه تو را می گیرد
گاه یک کوه به یک کاه به هم می ریزد
برای دیدن تو انتظار شیرین است
بهانه های دل بیقرار شیرین است
لطیف و سبز و غزل گونه می رسی از راه
بهار عمر منی،بهار شیرین است
میان آتش عشقت چه سبز می رویم!
جوانه بستن دل در شرار شیرین است
به گرد چشم تو گردم،همواره تا جان هست
فنا شدن به سر این مدار شیرین است
اگر چه بی تو سرودن برای من تلخ است
ولی طلوع گل از پای خار شیرین است
برای گفتن دردم، دلی امین می خواهم
که گفتگوی غم بی شمار شیرین است
با درود ی بس و سلامی به گرمی نفس
روزهایی زیادی در این عمر به ظاهر قلیل با توی دوست سپری کردم و زوار دوران کودکیت گشتم. هر آنچه بود، تحفه ی درویش جوان این روزگار بود. در نقط ای از خاک پندار تو گوشه نگاهی به توی صاحب، به توی ارباب و به توی نائب گردانیدم. نام من را یوسف ، لقب را عاشق و پیشه ی من را جستجوگر این دیار خاکی گردانیدند و روزگار تالم خاطر را سرنوشت این بزرگ کوچک مرد جوانت بنوشتند.
دردهای زیادی رانظاره گر، آشفتگی های بس بسیار را مصلح گردانیدم. گله ای نیست شگوه ای نیست به خود قسم چاره ای نیست. روزگاری من نیز در خور آدمیان ساده ی تو بودم که بر بادی بر این سو و بر نایی بر آنسو می شتافتم که خود طالع مرا دگر رقم بزدی و یوسف تو اینگونه ثابت قدم و کوه آرامش وآسایش مردمت گردید. اما کیست حرف مرا بشوید کیست حرف مرا بسراید من نیز به خود قسم که کسری از مخلوق تو نیز باشم. من نیز ز درونم آشفتگی انس گونه ی تو فجر گردد.
اما به تمثال اغیار زمان روزگارم، دم بر نیاورم و هیچ نگویم. خود نیز ندانم که به چه منتظر و به چه انتظاری دارم اما به تمثال روزگار گذشته حالم بس در جوار معشوق خوش باشد...
مواظب دوردانه ات باش
یوسف
یا راحم العبرات
کی میخوای بشینی تا من واست از خودم بگم باز ؟
صبر تو چقدره تا من بشکنم پشت یه آواز ؟
دخترم قصه نمیگم. نمی خوام بهم بخندی
یا فقط به احترامم چشم رو هر چی هست ببندی
نمی خوام بونه بگیری که چرا زخمیه سینه م
یا ازم دلت بگیره که نشد تو رو ببینم
دخترم زخمای بابا مال عشق فوق العادست
بخدااشکای بابا بی خودی نیست بی ارادست
اگه میبینی رفیقام هنوزم مردن و تنها
اگه حتی یه ستاره نشده به اسم بابا
غمی نیست ما برقراریم. اون بالا یکی رو داریم
پشت ابر بی قراری هنوزم چشم انتظاریم
ما هنوز چشم انتظاریم. چشم به راه یه بهاریم
اون بالا یکی رو داریم و هنوز چشم انتظاریم ...
به نام خدای یگانگی
به نام خدایم
و به نام مخلوقان منشا سرشت
ز کوی دلداگی و افسار دوگانی، همجوار عشاقانی بگردیم که جان طالب باشند و نام رسوائی، توفیری نباشد بین من که مطلح سرشت روزگارم باشم و اوی دوگانه دوست. هر دو مسلخ گونه به یک دیار، سنائی می سپارند و جانان خوش در این دیار پاک می گسترانند. توفیری نپندارم که چگونه و به چه، اینگونه باید و بایست، اهم جوار دلداگی بی آنکه تلمس بوی گردد، مفعول باشم.
در این دیار فانی که هر کس مطلبی پندارد و مصلحی انگارد، جستجوی انسان سنائی به تمثال گشتن موی سپید پیر محاسن این روزگار گردد .هر کس و هرچیز آفرینش اوی باشد و اجبار اختیار گونه ابول البشر ،طعم انفصال، طعم انزجار و طرب دوحول کوهیان به چاشات ما خورانند و کثرت نوازش و تلمس افکار باطن،ما را اینگونه باید و شاید.
مخلص بباشد حق حوریان کتیبه، این دنیای اخوان گونه که نه ما اینگونه شاید و نه بستر سپاری اینگونه باید. مخلص حق است و حق گویی ،در جوار سرور به حق رویی ،نی برای این و آن به تمثال مفتول افکار شویی...
ساقیا، بوی طرب و خوش نوازی حوریان باید
نی برای مردم عام، درس از عارفی و سنائی یاید
چه گویم که تنگ است زندگی در این کلبه ی ما
ساقیا، دوست و جان سپاری مدح افکار ما باید
نتوانم ز حق و حقیقت اینگونه با نام تو گویم
کاین همجواری، خضاب و تطیر محاسن اوی باید
عاشقانه نام تو را زحق و حقیقت ،سنائی گویم
که مرا رسوائی و جنون دوست شایسته باید
عسلویه- فاز های 15 و 16
8-خرداد-1391
ساعت 11:10 صبح
همه دقایق کوتاه عشق های کوچک را
در معامله با دلال وقت
به گروگان ظهور عشق بزرگی نهادم
که هرگز نیامد
و لذا کلاه بزرگی بر سر دارم
اکنون تو در چشمانت می درخشد
دو زمرد آبی
و در حرکاتت پرندگانی پنهان داری
که پَر می دهی گاهی به سوی
لانه ای خالی در روح من
نمی دانم این جادو مقدمه عشق است
یا بازی با کلاه بزرگی که من بر سر دارم
ای کاش دستی از یقین بر
شانه ام می نهادی
تا ترس ورشکستگی از دلم بگریزد ...
حالا که خواب رفته دلم بی صدا برو
آرام رد شو از من و بی اعتنا برو!
اینبار حرفهای دل من نگفتنیست
اینبار را نپرس چرا و کجا؟!...برو!
از نو تمام خاطره ها را مرور کن!
اصلا نیا به قلب من از ابتدا! برو!
اصلا خیال کن که دلت جای دیگریست
اصلا خیال کن که ندیدی مرا برو!
بعد از تو هیچ کس به دلم سر نمی زند
در را ببند پشت سرت، بی صدا برو!