خداوندا!

خداوندا!

خداوندا سپاس و ستایش قرین ز سوی دارم تو که عمری جزیل، صبری جمیل و آغوشی گرم به من عطا فرمودی

خداوندا سپاس و ستایش مخصوص توست که من را ز آدم و به آدم مخلوق و به عشق در دل محکوم نمودی

خداوندا سپاس و ستایش را قرین تو پندارم که نبودت غبث کلام و وجودت حسن سلام بر من باشد

چندی از آغوشت به دور مانده و کار و اسباب این زندگی مرا به خود مشغول نمودی اما باز آغوش تو ملجا آرامش و نامت زینت افکار من باشد که هرچه سراب است از آن کافر بی مرام باشد.

خداوندا کلامت سلسله افکار من و صلاحت حسن اعمال من است

خداوندا تو باشی نور دل کودکانه من، خداوندا تو باشی زمزمه لب خشک طفل دشت زعیم من

آری خداوندا باز یوسفت با تو سخن می گوید که دل دله لحظات و ثانیه های پسرو و پیشرو  ایشان باشی

آری باز یعقوبت سخن گوید با چشمانی گریان ناله ای هراسان که مبادا دیدنت آمال و سراب پنداشته خویش باشد

براستی قصه یوسف و یعقوب نبی به تمثال قیاس  باز از سر گرفته ای که چشمان این بنده ساله گریز را پیشکش قدوم مبارک گردانی؟!

آری این چشمان کمترین هدیه از سوی من بنده دلداده باشدکه زمزمه یعقوب وار خویش را سرداده که ایتها النفس المطمئنه ارجعی الربکم

دادار من، تاجدار من

افتخار قلبی آکنده از غم دوری و سراب گونه خویش را دارم که این افتخار نشان کرامت و سخاوت و خضوع تو در امثال من است.

افتخار ظاهری مستانه و افکاری مباهات گونه تو را در دل می پرورانم که این افتخار نشان از عطوفت و مهربانی تو در سایه من است

افتخار باطنی متکبرانه و شاخصی غرانه تو را در دل دارم که این افتخار نشان از تکبرالمتکبرین تو در ظن من است

اصبر علی الربکم کشفی عنی ساربکم

انزل علی العبدکم اشفعی عنی ناصرکم

ارجع علی الجلالکم ارزق عنی  النعمکم

انزل علی صبعکم ارزق علی صیامکم

پیکش قدوم ماه ضیافت تو...