پدر

حال حال عرفان است و نام گویی آن بنده نامه گریز 

حال حال افکار است و ساره گویی آن بنده تاب گزین 

حال حال تعریف و ستایش آن پدری است که شوق و شفقت خود را کامه کودک زندگی نماید و به تمثال ستون مکفور کنایه خانه شود. 

حال حال تمجید است 

حال حال تکریم است 

تکریم زپدر سایه سار و هیچ زخود نخواه 

تمجید از پدر لطف او را به رخ کشد که معطوف ما داشته و ما را به این نعم پرالهی چاره کرده  

این حرف زسوی انس بی او گران باشد و قدر آن زایشان تمام... 

پس تمجید زایشان صلب و تکریم زانس پر نعم کم.  

دانم که چه نعمتی باشی در جوار من بی لایق. 

خداوندا چه کنم که ناچیزم زسپاس این موهبت والا 

زخود خواهم توانی و نایی و پشت و پناهی تا جلال و جبروت ایشان به من ساله ستیز لطف نشاند... 

پس بر متن زندگی من چون پیش بتاب که حال نباشد بر من محروم نمائی و مصلوب نعم...