مناظره بدو خوب این دنیا

به لطف پندار نیک گفتار نیک مناظره بین دو شخص خوش بین و بدبین روزگار هستی برکشید که در این اثناء پاره ای از اشاره را به زبان بر کشید: 

خوش بین: 

گویی شادی، دلیل را بازگو که حتم است دانم علت و برهان که تو را این گونه مخروب خرابات از دست برده 

بدبین: 

شاد بر لب آوریم که غم زدل یاد برد

گوییم غافلیم که عشق هوش از سر برد

عزیزکم یادت نرود که افراد بسی شاد و خجسته غم ز پندارش هرگز نرود 

خوش بین: 

جانانم برایت آرزو دارم لبی پر خنده قلبی شاد 

دلی آرام و سرمست زعشقی پاک  

بدبین: 

گفته بودمت غم دارم دلی آکنده از فهم دارم 

گفته بودمت عشق دارم چشم ز اشک معشوق دارم 

گویی حال برنتافت و عزم بر نکاست 

دنیا را به عقبایش بخشیدم و عزم رفت دارم 

خوش بین: 

کاش رفتن آسان بود آن وقت کوله بار تنهایی خود را بر می داشتم و با غمهایم به سوی دوست می شتافتم که او تنها کسی است که مرا با کوله بار تنهایی و دلی پر غم پذیراست 

بدبین: 

شادی تنها انتقامی است که می توان از زندگی گرفت. آری شادم کس نپندارد که در چه پندارم که حرمش خانمان سوز و عقبش ملین بگشت. 

خوش بین: 

نمی پندارم این دنیا بسان جنگ و آتش هست. اگر خواهم همه کس را و گردون را هماهنگ خودم سازم نه با یک انتقام و جنگ که با قلبم که سرشار از محبت هاست.

بدبین: 

پوست بر کنم ز هر کسی که عاشق باشد و آتش به دامان هر مفلوک بفکنم که ای محقر کو عاشقی بی کس که خود را نبیند و معشوق چاره بیند. 

خوش بین: 

چاره ی کاشتن بذره محبت نبود آتش و کندن پوست. که محبت برود خود به دل و سخت نباشد که محبت کنی و بینی که همه انسان و گردون شدند عاشق و واله

بدبین: 

تاج بر سر هر عاشق تیشه بر دست زنم. لب به لبان گوشه لعلش زنم. اقامه ستایش بر ایشان نهم که ناگهان خواب خوش ز عقلم پرید و باز این دنیا بدید. 

خوش بین: 

فقط گویی من هستم که باور دارم این دنیا شود زیبا. ولیکن خوب می دانم تلاشی سخت می خواهد که بنشانم در این دلها محبت ها 

بدبین: 

گویی رویا بدیدی کین جوار عشق بنشستی نه هذا این دنیا غربتگاه بنام داشت و پله ی گذر به سمت عقوبتگاه. ما سعی کردیم و دوری بدیدم زنهار که توی دل به تمثال شیشه کین سان تجربه مکن که درین اقامتگاه یک هست و هیچ نیست وحد لا اله الا هو. 

خوش بین: 

آری خوش بنشستم در جوارش چرا که دوست را جز عشق ندیدم و دانم که گر او صاحب بود بهتر ز من داند که دل را با چه نور پر کند. هرچیز را او خواست خواهم گفت همان. 

بدبین: 

هو تکلم به انفاس الا علیکم انفسکم ارجعی الی ربکم (خطاب به اما حسین) که نبود جای تو درین غرامتگاه که سکنا گزیدند به هر قیمت. 

خوش بین: 

جای من هرجا که باشد این مرا بس که خواهم کرد تلاشی سخت و شایسته که باشم در خور بندگی دوست. امیدی دارم و خواهم رسانیدم به او این روح سرگردان 

بدبین: 

چکمه پوشان زیر پای غرور گیرم کسان بی کس را. افتخار خورد کردن استخوان دهم به هر موجود بی وجود. لب به شیحه و دست به علم گیرم که هرکس یافت خدایش فزت و هرکس نیافت او را ز من دامنگیر مرقومست. 

خوش بین: 

نمی خواهم بگویم آنچه را در فکر و دل دارم که او خود خوب می داند چه ها دارم چه ها خواهم امید است او ببخشاید برم این یاوه هایم و ادعاهایم... 

کین نظیر بد و خوب این دنیای ظالم خود شاهد ببودی که خوش بین نیز یاوه نامید و بدبین را با خود هم عقیده چید...