سلامی به سردی زمستان، سلامی به سردی انفاس مردستان!

سلامی به سردی زمستان، سلامی به سردی انفاس مردستان! 

سلامی به درد آدمی، سلامی به زخم دل علی... 

علی ز چاه گریست و اغیار تحیر به انگشت خود را شیفته خواندند و کعبه را زآتش بلعیدن... 

نبی به دندان شکست و بدریان با چابک نمائی غنیمت بدیدند و عقبی را به دنیا بخشیدند... 

سوزش جیگر امام متانت را به چشم دیدند و عجوزیان بر بام هل هله کنان بانگ پیروزی سر دادند...  

خورشید را به نیزه آویختند که نکند دنیا ملجا نور گردد و خود را به نغیری وانهادند... 

زین پس سعادت یکی پشت دیگری زخود محروم کردند که ما خود آگه ایم و نیاز به پیشوایی را مبرا دیدند... 

در این زمان مانده است یک مرد و یک ملت پر هیا هو... 

یک نعمت و هزاران گرگ دریده... 

یک سمت و هزاران بیراهه...  

براستی زمانی به خود دیدی که ان الله احسن الخالقین و زمانی به توفیری این بی مایه های کم فروش را به جهنم لعین وعده دادی . 

دادار من! دوردانه من! 

زین خدائی و زین کلامی ز توی وجود من گریانم که تو تنهائی در این وادی یا من خسته دل! تو پیمائی این راه  را و یا من کژدار و مریض... 

زین کلام شکوائی تو را خوانم که غم دیده و غم گسار بی نجیبی وادیان خاک بینم و تاب بر ننهم که تو را به نامت مقسوم که یوسف بتول را به شکوه گری و تاج به سری معطوف بدار... 

تو را بیینم به چشم و  

دلو چینم ز اشک 

تو را چینم ز فکر و  

غم گسارم ز رشک 

تو را بویم به حال مادر   

خاک پای را بوسم از کف به سر  

گله کنم ز دوری 

اشک ریزم که چه نبودی؟! 

غم علی کمین ببود یا درد زهرای علی...