درد و دل

سلامی به گرمی دنیای خنده دار، دنیای آدمک های بزرگنما 

این روزها چه خنده دار شده، همه به دنبال یک لقمه نون خشک و خالی بدون هیچ عطوفت و مهربانی می گردند از جمله خود من که هیچ نمی فهمیم ساعت مقدس شب کی از بالین ما رخت بر می بندد. چه خوب می شد التفات و توجه بسیار ریز بین تر می شد اما واحسرتا که در زمره کلام چه خوش جلوه کرد و پای عمل ستون سست شده را به خود می بیند. 

آری همه ما مشکلاتی به خود می بینیم که قبل از زحمت کشیدن مسئله جهت بزرگ نمایی، این خود ما هستیم که آنرا به قول دوست ما Scale Up می کنیم. آری این خود ما هستیم رنگ زندگی را به رخ دیگری می کشیم و مبادایی نگاه بر دید پشت باختن میدان را به خود می بینیم. این درد دل همه ما آدمیانی است که لحظه ای فقط لحظه ایی به خود می نگریم و وسواس و دغدغه نجات کشتی زندگی انسان ها را در خود می پرورانیم اما واحسرتا که صدای یک نفر تقریبا!!!(چی گفتم) حتماٌ بی صداست و انگاره فریاد در اعماق آب را نشان می دهد... 

                                                                                                     ادامه دارد...